15 april 2020

Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen

“Ik kijk al uit om na corona bij Marie Josée (93) thuis te gaan dansen”

De maatregelen met z’n allen opvolgen en volhouden blijft ontzettend belangrijk. Leuvenaars houden van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met ‘Leuvense verhalen’ bundelt de stad warme initiatieven van inwoners, om anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden, onder het motto 'Even apart, altijd samen'. Onderstaande verhalen tonen enkele van de vele solidaire acties die al op het getouw werden gezet.

Vrijwillige boodschapper Rosalie (24) en Marie Josée (93) maken (dans)plannen voor na corona

Even apart, altijd samen. Zo voelt het ook voor studente Rosalie Vanderweyden (24) die momenteel haar familie en vrienden mist. “In het bijzonder mijn grootouders. Ik weet dat ze goed omringd zijn, maar tegelijk besef ik dat niet alle ouderen dat geluk hebben. Zij kunnen nu best wat hulp gebruiken. Daarom gaf ik mij via Leuven Helpt op om boodschappen te doen en om kinderen te begeleiden bij hun huiswerk”, vertelt ze.

Rosalie woont samen met haar zus op een appartement in Kessel-Lo. Zes jaar geleden trok ze naar Marokko en deed ze er vrijwilligerswerk in een weeshuis. Intussen studeerde ze ook af als leerkracht lager onderwijs en volgt ze een opleiding maatschappelijk werk. “Mijn stage bij het Ondersteuningscentrum Jeugdzorg Leuven werd tijdelijk opgeschort door corona. Ik werk nog verder aan mijn bachelorproef, maar ik voelde al snel dat ik afleiding kon gebruiken. Toen ik hoorde dat ik boodschappen mocht doen voor twee dames uit de buurt, was ik meteen enthousiast. Met Marie Josée (93) beleef ik veel plezier, want ze is erg sociaal en nog heel goed voor haar leeftijd. Soms babbelen we zo hard, dat ik bijna vergeet dat ik nog moet gaan winkelen.“ Rosalie weet zeker dat de band die nu gegroeid is zal blijven. “Marie Josée vertelde me dat ze regelmatig in haar eentje in haar living danst op klassieke muziek. Ze heeft me al uitgenodigd om mee te dansen en om te komen proeven van haar zelfgemaakt stoofvlees. Daar kijk ik erg naar uit.”

Zoals zovelen heeft Rosalie de toestand in het begin wat onderschat. “Pas toen de regering strenge maatregelen aankondigde, is het bij mij beginnen dagen en kreeg ik een beetje angst”, geeft ze toe. “Nu gaat het al beter en mijn vrijwilligerswerk zorgt voor wat afleiding en sociaal contact. Maar ik hoop vooral dat het allemaal niet voor niets is geweest. Zelf heb ik geleerd om terug te genieten van de kleine dingen. Dat we dit jaar misschien niet op reis zullen mogen, is het minste van mijn zorgen. Ik sta vooral te springen om mijn grootouders nog eens goed vast te pakken of met mijn vrienden af te spreken”, vertelt ze.

Rosalie hoopt ook dat er grotere lessen getrokken zullen worden uit deze gebeurtenissen. “Neem nu de zorgverleners. Dat applaus verdienen ze zeker, maar daar mag het niet bij blijven. Hopelijk volgen er maatregelen waardoor ze in de toekomst hun job onder betere voorwaarden kunnen uitoefenen. En uiteraard wens ik dat we na corona ook een warme, solidaire maatschappij blijven. Want we zien nu toch dat het echt wel kan”, besluit ze.

Geert verrast buurt met houten paashazen

Geert Crab (43) uit Wilsele is zoals veel mensen nu technisch werkloos. Hij besliste om de tijd die vrijkwam nuttig te besteden. “Ik had al langer het idee om een speciale zoektocht voor kinderen te organiseren”, legt hij uit. “Maar omdat ik het zo druk had kwam het er nooit van.”

Omdat het ook paasvakantie is, was het thema snel gevonden: “Ik ben een echte knutselaar en ik had vroeger al eens uit hout een paar paashazen gezaagd. Het leek me wel leuk om er nog meer te maken en die dan te verstoppen. Een alternatief voor de berenjacht die je nu op veel plaatsen ziet. Ook paashazen spotten maakt het even buiten bewegen met kleine kinderen zo heel wat leuker.”

In de wijk van Geert was er voor de coronamaatregelen al een uitgebreid sociaal leven “ Je hebt hier een wijkcomité”, vertelt hij. “En sommige mama’s organiseerden allerlei activiteiten, vaak last minute. Maar zij hebben nu de handen vol met thuiswerk en de zorg voor de kinderen. Daarom dacht ik eens iets terug te doen.”

Op de donderdag voor Pasen trok Geert op pad om de hazen te verstoppen. Tegelijk postte hij overal uitleg over het initiatief. “De mensen van de voortuinen en de opritten waar ik de hazen verborgen had kregen een extra briefje”, vervolgt Geert. “Zo konden ze mij contacteren als ze dit niet leuk vonden. Maar dat heeft niemand gedaan.” Op het initiatief van Geert kwamen fijne reacties: “Onder andere van de buren die me lieten weten dat ze samen met de kinderen gingen zoeken.”

Taalbuddy Linda helpt nieuwkomers al chattend

‘Wat is jouw favoriet boek of favoriete film?’, ‘Houden jullie ook een lenteschoonmaak?’: het is maar een greep uit de onderwerpen die aan bod komen tijdens de WhatsApp-taalsessies met anderstalige nieuwkomers. Linda Meersman (53) is een van de vrijwillige taalbuddy’s. Ze ruilde 19 jaar geleden het Oost-Vlaamse platteland in voor onze stad. “Dat was in het begin een hele aanpassing, maar ik voel me intussen helemaal thuis in Leuven. Ik werk in UZ Leuven, op de dienst radiologie en ben mama van twee pubers”, stelt ze zichzelf voor.

Linda stapte vorig jaar de stedelijke dienst diversiteit en gelijke kansen binnen met de duidelijke boodschap dat ze iets wilde doen. Al heeft dat idee eerst wat moeten rijpen. “Ik ben altijd gek geweest van taal”, vertelt ze. “Als student volgde ik een taalopleiding. Nadien was ik als mama gefascineerd over hoe mijn kinderen leerden spreken en schrijven. Toen ze groter werden, begon ik dat enorm te missen. In mijn nieuwe buurt kwam ik steeds vaker met anderstaligen in contact. Op een zeker ogenblik wilde ik hen beter leren kennen en ook iets voor hen betekenen. Voor ik het wist was ik uitspraaklessen aan het geven voor anderstalige nieuwkomers”.

Door de coronamaatregelen kunnen de uitspraaklessen tijdelijk niet doorgaan. Er werd gestart met een WhatsApp-variant. Zo kunnen nieuwkomers nog steeds eenvoudig de taal oefenen. Bovendien kan er meteen ook nagegaan worden of ze hulp nodig hebben. Linda ziet zowel voor- als nadelen aan deze formule. “De fysieke afstand en het ontbreken van lichaamstaal maken het soms moeilijk, maar er zijn ook voordelen. De groepjes zijn kleiner. Iedereen komt dus meer aan bod waardoor we veel intensiever trainen. En het is ook makkelijk dat niemand zich hoeft te verplaatsen. Je zet je afwas even aan de kant, je drukt op een knopje en de les is gestart”.

Linda raadt iedereen aan om zelf ook nieuwkomers te ondersteunen. “Zeker nu: de deelnemers kunnen de taal blijven oefenen, het kost je weinig moeite en je onderhoudt zelf ook wat contacten. Het is echt heel fijn om te ervaren wat je voor anderen kan betekenen. Je zorgt ervoor dat mensen meer durven spreken en dat ze zo hun weg vinden in onze maatschappij. Het is hartverwarmend om daaraan bij te kunnen dragen”, besluit ze.

Student Lander helpt bij dagopvang daklozen

De 23-jarige Lander Dierickx uit Pellenberg vangt overdag samen met zes andere studenten sociaal werk van UCLL en medewerkers van het CAW Leuven en de stad Leuven daklozen op in sporthal Rijschool. Lander, die ook al meewerkte aan een kunstproject met daklozen in het stadspark, twijfelde niet toen hij de oproep zag: “Het is een boeiende ervaring én de ideale manier om mijn studie in de praktijk te brengen.”

“Er komen dagelijks een twintigtal mensen naar de daklozenopvang”, vertelt Lander. “Ze drinken er koffie, eten iets, kunnen douchen of de computer gebruiken. Iedereen is vriendelijk.” Het valt Lander op hoe hard de coronamaatregelen de daklozen treffen. “Een hele dag in beweging blijven buiten, is erg moeilijk. In de dagopvang proberen ze dan ook wat te rusten.” Lander heeft de smaak alvast te pakken: “Ik zou hier later graag mijn job van maken.”

Het idee om studenten in te schakelen kwam van docente sociaal werk Elke Plovie (UCLL) uit Herent. “Onze studenten kennen de noden, maar zitten nu thuis. De meesten moesten hun stage stopzetten”, zegt Elke, die vindt dat er nu een belangrijke rol voor het sociaal werk is weggelegd. “Vaak helpen we vooral wie we kennen, zoals buren en collega’s. Maar de meest kwetsbaren, zoals mensen uit de psychiatrie vallen dan uit de boot. En ook wie het vroeger net redde, zoals alleenstaanden of mensen met een onzekere job, komt nu soms in de problemen. “