29 april 2020

Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen

“Het eerste wat ik ga zeggen als ik de kinderen terug zie is hoe trots ik op hen ben.”

De maatregelen met z’n allen opvolgen en volhouden blijft ontzettend belangrijk. Leuvenaars houden van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met ‘Leuvense verhalen’ bundelt de stad warme initiatieven van inwoners, om anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden, onder het motto 'Even apart, altijd samen'. Onderstaande verhalen tonen enkele van de vele solidaire acties die al op het getouw werden gezet.

Cirkoko dompelt ouders en kinderen onder in magische cocon via online platform

Shana Roomers (28) en Jokke Vanderlinden (36) zijn een artiestenduo uit Heverlee. Samen hebben ze Cirkoko opgericht. Kinderen en hun ouders kunnen daar terecht voor kwaliteitsvolle circusvoorstellingen en uitdagende workshops. Deze zomer waren ook de eerste events gepland, die nu wellicht niet kunnen doorgaan. Toch geven Shana en Jokke de moed niet op. “Met Cirkoko bieden we nu gratis kinderanimatie en handige tips voor ouders aan”, vertellen ze enthousiast.

Het was voor Shana en Jokke even schrikken toen in maart de coronamaatregelen van kracht werden: “We zijn zelfstandigen, dus voor ons is dit een serieuze financiële dobber. Veel van onze activiteiten zijn nu noodgedwongen geannuleerd. Maar we beslisten al snel om er toch maar het beste van te maken. Ook al omdat het kriebelde om creatief aan de slag te gaan”.

Shana en Jokke bouwden Cirkoko uit, een gratis online platform. “De naam was vlug gevonden, want door corona zitten we allemaal in onze cocon”, leggen ze uit. Op de website posten ze allerlei filmpjes. “Om de mensen te doen lachen, maar ook om iets van op te steken. We willen kinderen amuseren en hen stimuleren om samen plezier te maken. Bijvoorbeeld door te jongleren met jongleerballen die ze zelf kunnen maken. Maar we willen ook ouders een hart onder de riem steken en hen helpen om als gezin zonder kleerscheuren deze periode door te komen. Zo hebben we het bijvoorbeeld over hoe je om kunt gaan met emoties als boosheid en frustratie.”

Cirkoko slaat duidelijk aan: “We krijgen heel veel positieve en leuke reacties. Meer zelfs dan we ooit hadden durven dromen. Mama’s en papa’s sturen filmpjes van kinderen die circuskunstjes oefenen, meezingen met onze liedjes of onze workshops volgen. En dat is natuurlijk heerlijk om te zien”. Ook volwassenen wagen zich aan de acrobatentoeren. “Ouders hebben ons al laten weten dat ze het supertof vinden om mee te doen”, vertellen Shana en Jokke. “Cirkokon is dan ook een echt familieconcept, zonder leeftijdsgrens. Haal dus gerust het innerlijke kind in jou naar boven en laat je helemaal gaan. En voor wie de smaak te pakken heeft zijn er later lokale circusateliers”.

Shana en Jokke willen hun online platform ook na de coronacrisis voortzetten: “Het platform was een geheel nieuwe uitdaging voor ons maar we vinden dit allebei heel leuk om te doen. Al kruipt er natuurlijk heel veel tijd in. We doen dit allemaal zelf, dus het wordt best wat puzzelen om dit in de toekomst te combineren met onze andere activiteiten. We hebben intussen al massa’s ideeën voor nieuwe voorstellingen. En daar kijken we naar uit, want live optreden blijft uiteindelijk toch het allerleukste!”

Je vindt de filmpjes van Shana en Jokke op www.cirkoko.be/cirkokon

Brieven en een blog houden de klas van juf Elizabeth dicht bij elkaar

Elizabeth (26) is trotse Leuvenaar en juf in hart en nieren. Ze werkt sinds ze afstudeerde in Freinetschool Krullevaar’t in Wilsele. Vanaf dit schooljaar heeft ze haar eigen klas – de derde graad: “Ik ben toch heel benieuwd naar die eerste schooldag in mei. Het zesde leerjaar mag komen, het vijfde leerjaar moet thuisblijven”. In week zeven van de coronamaatregelen vindt Elizabeth stilletjes haar draai, maar de afstand tot haar leerlingen blijft moeilijk. “Je voelt je vandaag des te meer verantwoordelijk voor je leerlingen en het werk dat je ze geeft”, vertelt Elizabeth. “Langs de andere kant ben je zo machteloos, moet je het een stuk loslaten. Vertrouwen hebben dat het ook zo wel goed komt. Ik wou in die eerste weken elk uur van de dag bereikbaar zijn voor vragen van ouders: wanneer ik een mail ontving terwijl ik in de winkel stond, begon ik die ter plaatse te beantwoorden. Het was heel moeilijk om dat af te bakenen.”

Elizabeth zoekt talloze manieren om, ondanks de afstand, in contact te blijven met haar klas. Een belangrijk onderdeel van een lesweek in Krullevaar’t waren de praatkringen, waar leerlingen vertelden over hun week of weekend, een ervaring of gevoel delen. Uit die praatkringen ontstonden vaak ook de lesonderwerpen. Toen de school dicht ging, besloten de collega’s van de Krullevaar’t die praatkringen virtueel te organiseren via een blog. “Wat kinderen posten op de blog is heel uiteenlopend”, vertelt Elizabeth. “Ze laten bijvoorbeeld weten dat ze een fantastisch boek hebben gelezen, of dat ze geitjes hebben gezien op de boerderij. Ook ik deel mijn verhalen. We waren van plan om planten te verstekken in de klas in april. Omdat dat nu niet kan, heb ik mijn groene vingers zelf uit de mouwen gestoken en het resultaat gedeeld op onze blog. Als we terug naar school mogen, kunnen we toch nog met de stekjes aan de slag!”

Naast de blog lanceerde de Krullevaar’t ook een kettingbrief per klas - het principe daarvan kennen we allemaal. Elizabeth bezorgde de brief aan de eerste leerling, met uitleg en voldoende postzegels voor de hele klas. Als alles goed loopt zal de brief binnenkort ook terug bij Elizabeth aankomen: “Ik heb onlangs even gepolst waar de brief zit. Alle meisjes zijn aan de beurt geweest, nu de jongens nog!”

Via een blog of kettingbrief weet Elizabeth natuurlijk nog niet hoe het echt met haar leerlingen gaat. Ze maakte daarom de voorbije dagen voor iedere leerling een postkaart met enkele denkvragen. Wat heb ik, in deze tijden, geleerd over wat mij gelukkig maakt? Heb ik iets ontdekt dat andere mensen kan verrassen? “Ik ben benieuwd naar wat de isolatie losmaakt bij mijn leerlingen”, zegt Elizabeth. “Ze mogen hun antwoorden, al dan niet in een tekening gegoten, naar mij terugsturen. Later in de klas maken we er een ‘coronamagazine’ van met gedeelde ervaringen. Zo kunnen ze binnen tien jaar nog eens terugkijken op hoe ze deze tijden beleefd hebben.”

Het valt Elizabeth op hoe zelfstandig haar leerlingen aan de slag zijn: “Het eerste wat ik ga zeggen als ik de kinderen terug zie, is hoe trots ik op hen ben. Ook de band met de ouders is anders. Zij worden vandaag geconfronteerd met het leerproces en de daarbij horende frustraties. Ze ontdekken dat je leerlingen soms op een andere manier moet uitdagen. Ik heb het gevoel dat ouders en leerkrachten elkaar in de toekomst beter gaan begrijpen."

Joanna tekent kaartjes voor bewoners van woonzorgcentra

Kleine, individuele gebaren kunnen veel betekenen. Met dat idee bezorgt Joanna (39) zelfgetekende kaartjes aan bewoners van Leuvense woonzorgcentra, familie en vrienden. “Ik hoop zo een glimlach op een gezicht te kunnen toveren”, zegt ze. “Het is toch leuk om eens geen factuur in je bus te moeten vinden, of om te weten dat iemand, ergens buiten je vier muren, aan jou denkt.”

“Ik begon kaartjes te maken omdat ik mijn steentje wilde bijdragen”, legt Joanna uit. Tegelijkertijd zocht ik een engagement dat paste binnen mijn werk- en gezinssituatie.” Als marketing manager is Joanna momenteel maar deeltijds aan de slag. De positieve kant hiervan is dat er meer tijd vrijkomt voor de kinderen. “Mijn man en ik werken thuis. We wonen met twee energieke vijfjarigen op een appartement en hebben geen tuin waar ze zich kunnen uitleven. We moeten er geen tekening bij maken zeker?”, lacht ze. “Tijdens deze coronacrisis kan je op verschillende manieren je solidariteit tonen”, vertelt Joanna. “Eerlijk gezegd ben ik niet de vrouw die elke avond stipt om 20 uur applaudisseert voor de zorg. Ik heb de eerste keer symbolisch geklapt, en dat was voldoende voor mij. Maar ik wilde wel iets concreets doen. ’s Avonds, wanneer de kinderen in bed liggen, zorgt tekenen voor rust in mijn hoofd. Zo begon ik kaartjes te ontwerpen.” Joanna gaf zich op als vrijwilliger bij Leuven Helpt en kreeg een adressenlijst van woonzorgcentra in de buurt. Ondertussen zijn de eerste reeks kaartjes al verstuurd.

Hoewel het soms chaotisch is, geniet Joanna ook van deze periode: “Voor de lockdown hadden we twee vaste babysits die om beurten van maandag tot donderdag de jongens van school haalden. Wij holden dan weer dagelijks van Brussel naar huis om de kinderen op tijd aan tafel, in bad en bed te krijgen. Die stress missen we nu zeker niet. De kinderen passen zich bovendien heel goed aan. De dagen waarop mijn man en ik werken, proberen we het schoolritme aan te houden. De jongens zetten een wekkertje dat na 50 minuten afgaat. Dan lassen we telkens 10 minuten speelpauze in. En dat gaat meestal goed”, zegt ze met een knipoog.

Ook nu nog blijft Joanna kaartjes tekenen. “Ik wil tonen dat je geen grootse dingen moet doen om de lockdown voor iedereen net iets fijner te maken. Geef dus maar een seintje wanneer je iemand wil verrassen met een van mijn kaartjes. Ik doe het met plezier. De boodschap kan je zelf kiezen. Zo zorg je voor een mooi, blijvend aandenken aan deze bijzondere periode”, eindigt ze. Je kan Joanna bereiken via Instagram of haar mailen op [email protected].