15 mei 2020

Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen

“Eerst was ik ontmoedigd, maar ik heb al snel de knop omgedraaid en beslist dat ze me niet klein zouden krijgen"

Sinds de komst van het coronavirus ziet ons leven er anders uit. Het blijft ontzettend belangrijk dat we de maatregelen met z’n allen opvolgen en blijven volhouden. Onder het motto ‘Even apart, altijd samen’ houden Leuvenaars van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben ze oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met de ‘Leuvense verhalen’ bundelen we warme, solidaire initiatieven en verhalen uit het leven gegrepen van onze inwoners. Deze verhalen helpen anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden en tonen welke impact deze uitzonderlijke periode heeft op het leven in onze stad.

Meer dan 20 kunstenaars verfraaien Leuvense buurten met Quarantekeningen

Voor kunstenaars is dit geen gemakkelijke periode nu ze niet kunnen exposeren. Tiffany Van Esch getuigt over haar persoonlijke ervaring: “Als kunstenaar spendeer je de meeste tijd alleen in je atelier. Maar ik probeer dat te compenseren door op een veilige manier veel onder de mensen te komen. Want het gebrek aan sociale contacten begon snel door te wegen. Ik voelde mijn creativiteit echt wegebben”. Daarnaast heeft ze als alleenstaande mama de handen vol met haar twee jongens. “Preteachen, met de kinderen bezig zijn, het huishouden, het werk… Het is echt niet evident om telkens de knop om te draaien en de verschillende rollen te combineren”, zucht ze.

Tiffany wilde absoluut iets ondernemen en liefst iets waarmee ze mensen kan verbinden. Daarom lanceerde ze een oproep om katoenen zakdoeken in te sturen. Die wil ze verwerken tot een groot kunstwerk. “Bij mijn ‘Connectif Art’-kunstproject is het de bedoeling dat mensen zelf een werkje, een tekstje of een gedichtje op een zakdoek aanbrengen”, legt ze uit. “Zodra ik er genoeg ontvangen heb, maak ik er één of meerdere grotere kunstwerk(en) van. Uiteraard vermeld ik dan ook iedereen die hieraan meewerkte.” Intussen ontving ze al een tiental zakdoeken van kunstenaars en mensen uit de regio. Toch had ze het gevoel dat de drempel te hoog bleef: “Mensen hebben nood aan directe verbinding. Toen ik hoorde dat Gentse kunstenaars zouden starten met raamtekeningen, vond ik dat meteen een goed idee. Dat wilde ik hier in Leuven ook doen. Het paste perfect bij mijn ‘Connectif Art’ projecten”.

Tiffany richtte de Facebookgroep ‘Quarantekeningen regio Leuven’ op. In die groep kunnen mensen die een raamtekening willen en kunstenaars elkaar ontmoeten. En dat was meteen een schot in de roos. Na amper vier dagen had ze al 150 aanvragen ontvangen: “Ik heb toen even een stop moeten inlassen, want dat kon ik echt niet alleen aan. Ik vroeg een aantal bevriende kunstenaars en tekenaars of ze interesse hadden om mee te doen. Kunstenaars van allerlei pluimage, zowel professionelen, amateurs als mensen die bij De FactorY zitten, deden graag mee. Intussen vormen we een mooi groepje van meer dan 20 tekenaars”. Momenteel staat de teller op 200 aanvragen en werden er al een 100-tal raamportretten gerealiseerd. In de Paternosterstraat (Kessel-Lo) kozen een tiental bewoners voor een tekening met als thema ‘Alice in Wonderland’. En vorige week begeleidde Tiffany een straathappening, waarbij iedereen zelf een tekening in krijtverf maakte. Een manier om toch iets met de straat te doen, nu het traditioneel straatfeest in het water viel. “Soms vragen mensen een specifiek thema, maar vaak geven ze ons carte blanche”, vervolgt Tiffany. “Dat is fijn, want zo kunnen we onze kunst toch exposeren op een manier die coronaproof is. Daarom gingen we nog een stapje verder en maakten we een interactieve kaart”. Met die kaart kan je een route langs raamtekeningen doorheen de stad uitstippelen. Die raamtekeningen vormen samen een alternatieve openluchttentoonstelling.

“We brengen kunst op een laagdrempelige manier bij de mensen. Een ideale combinatie: we bereiken een groot publiek én we blijven creatief aan de slag”, zegt Tiffany. De raamtekeningen vallen duidelijk in de smaak, voorbijgangers blijven er graag naar kijken. Voor zo’n tekening betaal je een vrije gift. Dat is een zeer bewuste keuze: “Er zijn mensen die het goed hebben, en die geven al eens wat meer. Zo kunnen we ook tekeningen maken bij wie dit anders niet kan betalen. Onder het motto ‘Kunst voor iedereen’ kiezen we resoluut voor solidariteit. Daar wint iedereen bij”.

Wie graag wil meedoen aan Tiffany’s Connectif Art-project kan nog steeds stoffen zakdoeken opsturen. Voor de aanvraag van raamtekeningen en alle andere informatie hierover kan iedereen steeds terecht op de Facebookgroep ‘Quarantekeningen regio Leuven’. Voor beide projecten kan je ook contact opnemen via [email protected] . Haar artiestennaam is Tif en kan je op sociaal media terug vinden onder ‘Art de Tif’.

Hilke en haar vriendinnen bewijzen dat er op dansen geen leeftijd staat

Hilke Dehaes (23) uit Heverlee studeert normaal gezien straks af als klinisch psychologe. Ze is ook verzot op dansen. “Ik heb altijd veel gedanst, maar door mijn studies verwaterde dit een beetje”, steekt Hilke van wal. “Toch begon het na een tijdje weer te kriebelen. Ik ging toen op zoek naar een manier om dansen voor iedereen toegankelijk te maken. Want dansen is leuk en iedereen kan het. Dat bleek ook nu weer bij onze sessie aan Woonzorgcentrum De Wingerd”.

Na een oproep van Danspunt (Vlaams en Brussels steunpunt voor dans en beweging) werkte Hilke ‘Open Dansvloer’ uit: “Zoals de naam het al zegt, is iedereen hierbij welkom. Leeftijd is van geen belang en je moet zeker geen professioneel danser zijn. Na een korte opwarming mag iedereen vrij bewegen. Heel spontaan en zonder regels. En voor je het weet ben je aan het dansen!”

Hilke testte samen met Open Gym ‘Open Dansvloer’ uit onder de brug van de E314 in Wilsele. Daarna verhuisden de sessies naar de nieuwe sporthal aan de Stelplaats (een plek voor jongeren in de oude stelplaatsen van De Lijn). En toen stak corona stokken tussen de wielen. “De eerste 2 of 3 weken lagen we stil, maar dan ben ik gestart met livesessies vanuit de living”, vertelt Hilke. “Dat was eigenlijk op vraag van iemand die een paar keer was komen meedoen. Het leek me wel een leuk idee en zo is er nu elke donderdag een live danssessie via Facebook en Instagram. In het begin vroeg ik me af of ik wel respons zou krijgen, maar nu hoor ik dat mensen hier telkens weer van genieten. Natuurlijk geeft écht samen dansen meer energie, maar ik zoek naar manieren om toch interactie te creëren. Bijvoorbeeld via de chat. Zo blijft het geen eenrichtingsverkeer”.

Onlangs dansten Hilke en haar vriendinnen aan woonzorgcentrum De Wingerd: “Janosh van MIJNLEUVEN (het jongerenlabel van de jeugddienst) met wie ik al langer contact heb, had ons de vraag gesteld. Ik vond dat geweldig en zegde direct toe. Het opstellen van de playlist was niet zo eenvoudig, want dit is natuurlijk een heel andere generatie. Uiteindelijk kozen we o.a. voor The Pointer Sisters, ABBA en Willy Sommers, maar ook voor ‘Oya Léle’ van K3. Dat liedje kennen veel bewoners immers via hun kleinkinderen. We hadden ook een gemakkelijk dansje in elkaar gestoken, en dat sloeg aan. Heel veel mensen hebben naar ons gekeken, maar we zagen ook verschillende bewoners echt meedansen en onze bewegingen nadoen. Ondanks de afstand voelden we dat ze genoten hebben. Iemand riep dat we het supergoed gedaan hadden en een dame bleef na afloop superlang zwaaien. Van het personeel mogen we meteen terugkomen. Maar ook wij vinden dit zeker voor herhaling vatbaar!”

Door de coronamaatregelen had Hilke veel minder contact met haar vrienden: “Dat voelt heel raar, maar het had ook goede kanten. Over twee dagen is de deadline van mijn thesis. Door de lockdown was er veel minder afleiding en kon ik me beter concentreren. Ook het intens samenleven met het gezin was wel mooi. Mijn zus en ik zitten allebei op kot en we zien elkaar anders nooit voor zo’n lange periode. De voorbije maanden heb ik ook heel veel gewandeld in Heverleebos. Dat is hier vlakbij maar ik leer het bos nu pas echt goed kennen”.

Na haar studies wil Hilke ‘Open Dansvloer’ voortzetten. “Ik sta te popelen om verder te experimenteren. Tijdens de zomer zijn er vaak evenementen waar een open dansvloer perfect past, maar het blijft nu natuurlijk afwachten wat er mogelijk is. Ik droom ervan om ergens een vloer te hebben, waar er altijd gedanst kan worden. Een open plek waar het een komen en gaan is, met enkele vaste dansmomenten. Maar nu eerst mijn diploma halen”, besluit ze.

Vlora beleeft de lockdown net iets anders

Vlora Mernica (28) studeerde sociaal werk en woont intussen anderhalf jaar in Leuven. Omdat ze niet onmiddellijk werk vond, ging ze als stagiaire aan de slag bij de afdeling diversiteit en gelijke kansen van de stad. “Ik merkte tijdens mijn sollicitaties dat werkgevers altijd iemand zoeken met ervaring”, legt Vlora uit. “Een stage leek mij een prima manier om daaraan tegemoet te komen”.

Mijn taak was de ondersteuning van de buddywerking voor anderstalige nieuwkomers”, vertelt Vlora. “De buddy’s maken nieuwkomers wegwijs in de stad, helpen hen bij praktische problemen of bij het oefenen van onze taal. In die werking zijn al een 120-tal vrijwilligers actief en het is de bedoeling om dit nog verder uit te bouwen. Ik moest die vrijwilligers telefonisch en per mail bijstaan. Erg boeiend, want de vragen zijn heel uiteenlopend en de buddy’s hebben allemaal een andere achtergrond. Bovendien sloot dit werk perfect aan bij mijn studies”. Helaas kwam er na 2 weken een kink in de kabel: “Omwille van corona werd mijn opdracht stopgezet”.

In tussentijd beleeft Vlora de lockdown op heel eigen wijze. “Ik heb een visuele beperking”, licht ze toe. “Maar het valt ook mij op dat de stad compleet veranderd is. Zeker in die eerste weken, toen het leven helemaal stilviel. Het was plots veel rustiger en dat was best aangenaam. Je hoorde vogels fluiten en de luchtkwaliteit ging met sprongen vooruit. Door die rust kon ik ook makkelijker de straat op. Anders moet ik mij altijd enorm concentreren om ongelukken te vermijden, al doet iedereen zijn best om opzij te gaan. En dat vraagt telkens heel veel energie. Nu verliep dat allemaal wat meer ontspannen. Sinds een week is het weer wat drukker en dat vind ik eigenlijk wel jammer”.

De kalmere straten zijn een zegen voor slechtzienden, maar er zijn ook nadelen aan verbonden. “Ik ken Leuven vrij goed en trok er vroeger graag op uit”, zegt Vlora. “Als ik dan even niet wist waar ik was, vroeg ik hulp aan een voorbijganger. Nu is dat veel moeilijker. Soms is er niemand meer op straat, of hebben mensen de neiging zich snel uit de voeten te maken. Dat is heel vervelend en ook geen fijn gevoel. Hopelijk wordt het niet de nieuwe norm om elkaar te ontwijken”.

Vlora is tevreden dat de coronamaatregelen een beetje versoepeld worden: “Ik ben veel alleen, want mijn familie woont in Tienen. Mijn mama en mijn zussen worden mijn ‘bubbel’ (de groep van mensen waarmee je contact hebt) en dat maakt een heel verschil. Elkaar in het echt kunnen ontmoeten is toch iets anders dan langs digitale weg. Het gaat dus de goede richting uit. Gelukkig maar: het begon lang te duren!”

Petra organiseert online activiteiten voor singles en alleenstaande ouders

Door de coronamaatregelen werd de toeristische sector zwaar getroffen. Dat ondervond ook Petra (45), een alleenstaande mama uit Kessel-Lo. Zij richt met Tomeeto sinds 2014 reizen en weekends in voor singles en alleenstaande ouders. “Op die manier wil ik mensen helpen om duurzame relaties op te bouwen”, vertelt Petra. “Plots zag ik hoe mijn bedrijf, dat ik met hart en ziel uit de grond gestampt had, gigantische verliezen moest incasseren. Eerst was ik kwaad en ontmoedigd, maar ik heb al snel de knop omgedraaid en beslist dat ze me niet klein zouden krijgen”.

Toen de lockdown werd afgekondigd, stond Petra klaar om met een groep van 30 singles op weekend te vertrekken: “Ik heb er onmiddellijk voor gezorgd dat we elkaar toch online konden ontmoeten, maar daarna moest ik alles even laten bezinken. Toevallig zag ik dat een vroegere reisgenoot een online quiz inrichtte voor meer dan 100 personen. Zo is de bal aan het rollen gegaan. We organiseerden nu al vier succesvolle quizzen en een vijfde staat op het programma. Sommige mensen die elkaar zo leerden kennen, spraken al af om later op café te gaan. Dan is mijn opzet geslaagd”.

Het bleef trouwens niet bij quizzen. “Ik begon een facebookgroep, een soort onlinecafé voor reizigers”, legt Petra uit. “Mensen kunnen er grappen delen, foto’s van wandelingen, poëzie, moeilijke ervaringen en ga zo maar door. En dat slaat duidelijk aan: er zijn al meer dan 450 actieve leden”. Een ander initiatief is een online fuif voor singles: “Toen het me eens te veel werd, begon ik te dansen in mijn living. Dat deed enorm deugd en zo ontstond het idee. Eén van mijn begeleiders, een echte entertainer, was meteen enthousiast. Eerst chatten we even, daarna maken we een cocktail en na een kleine opwarming barst hopelijk een zalig feestje los”.

De online-activiteiten zijn voorlopig gratis. “Ik wil nu vooral dat mijn reizigers contact kunnen houden”, vervolgt Petra. “Tegelijkertijd is dit een middel om mensen warm te maken voor latere reizen. Wanneer dit concept echt op punt staat, ben ik wel van plan om er geld voor te vragen. De online initiatieven zijn een laagdrempelige tussenstap voor wie nog twijfelt om mee op reis te gaan. En het kan ook een manier zijn om achteraf in contact te blijven, wanneer je bijvoorbeeld ver uit elkaar woont. Maar het uiteindelijke doel blijft natuurlijk om mensen – zodra het kan - ook offline uit hun kot lokken!”

Als alleenstaande, voltijds werkende moeder ervaart Petra de gevolgen van de lockdown aan den lijve: "Het is niet gemakkelijk nu mijn zoon nooit naar de grootouders kan. Bij veel alleenstaande ouders vallen nu alle lasten op één paar schouders. Maar ik kan me voorstellen dat de drukte bij grote gezinnen ook heel lastig kan zijn”. Tijdens deze periode vindt Petra veel steun bij de buren. “Door onze lange smalle tuintjes was er altijd al veel contact”, zegt Petra. “Vroeger kwamen we vaak samen aan de picknicktafels. Dit kan nu niet meer, maar de samenhorigheid en de steun blijven. Om 20 uur klappen we nog allemaal voor de hulpverleners. Een jongen met het syndroom van down krijgt de hele buurt mee met zijn muziek, en zelf heb ik er ook al eens mijn gitaar bij gepakt. Bij verjaardagen wordt er altijd iets georganiseerd en vrijdags is er een uurtje een muziekfeest op straat. We hebben enorm veel aan elkaar”.

Petra kijkt zoals iedereen uit naar het einde van de lockdown: “De steunmaatregelen zijn fijn, maar het geeft toch meer voldoening om zelf voor je inkomsten te zorgen. Ook droom ik ervan om wanneer alles voorbij is een groot feest te geven. Om te klinken en elkaar eens goed vast te pakken. Al blijft het een beetje afwachten. Ik vrees dat velen nog lang angstig en gestrest zullen blijven”. In tussentijd moeten we de moed erin houden. “Goed gezind blijven en je humeur niet laten bepalen door deze omstandigheden, de rest volgt dan wel vanzelf”, besluit Petra.