Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen
"Vroeger durfde ik al eens te klagen omdat het leven saai leek. Nu met corona zal ik dat nooit meer zeggen"
Sinds de komst van het coronavirus ziet ons leven er anders uit. Het blijft ontzettend belangrijk dat we de maatregelen met z’n allen opvolgen en blijven volhouden. Onder het motto ‘Even apart, altijd samen’ houden Leuvenaars van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben ze oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met de ‘Leuvense verhalen’ bundelen we warme, solidaire initiatieven en verhalen uit het leven gegrepen van onze inwoners. Deze verhalen helpen anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden en tonen welke impact deze uitzonderlijke periode heeft op het leven in onze stad.
Door corona maakt Mustafa een heel nieuw eindwerk
Studeren in coronatijden is een hele uitdaging. Mustafa (23) kan ervan meespreken. Hij studeert Film aan de LUCA School of Arts in Brussel. Daarnaast is hij risicopatiënt en dient hij in deze periode extra voorzichtig te zijn. Maar dat blijkt niet zo evident.
“Ik moet een kort filmpje maken als eindwerk”, zegt hij. “Oorspronkelijk kreeg ik de opdracht om een man te volgen die sinds zijn pensioen in Brussel een gespecialiseerde luizenkliniek uitbaat, een kapsalon waar mensen die hardnekkig last hebben van luizen behandeld worden met een speciaal stofzuiger-systeem. Ik had al een paar opnames achter de rug, toen corona echt uitbrak en de maatregelen van kracht werden. Dat gooide roet in het eten: ik moest nog extra beelden maken, maar dat lukte niet meer”. De school besloot het eindwerk voor alle studenten aan te passen aan deze bijzondere periode. “We kregen de opdracht onszelf te filmen tijdens corona. Maar ik zit momenteel alleen op het appartement dat ik met mijn zus deel en beleef te weinig om te filmen. Gelukkig las ik in de krant en op sociale media over Mourad, een jongen uit mijn buurt. Hij doet met zijn bakfiets vrijwillig boodschappen voor Leuvenaars die zelf niet buiten mogen komen. Ik had een bijzonder verhaal gevonden en kreeg toelating van de school om mijn eindwerk hierop te richten”, klinkt het opgetogen.
Mustafa komt uit Irak en woont sinds 2009 met zijn familie in Leuven. Om zijn studies te betalen, werkt hij als student bij Inno Leuven. “Voor veel studenten is de coronacrisis een echte streep door de rekening. Ik heb het geluk dat ik met mijn zus een appartement deel, maar studenten die hun kot en studies helemaal alleen moeten betalen, zijn sterk afhankelijk van hun inkomen. Vaak werken zij in de horeca. Zij kunnen nog niet terug aan de slag én ze kunnen geen beroep doen op een tijdelijke uitkering”, getuigt hij. Ook het wegvallen van structuur en sociale contacten heeft een grote impact: “De dagen worden eentonig en saai. We hebben veel minder contact met onze medestudenten. Anderen zien studeren of horen hoe zij met hun eindwerk bezig zijn, stimuleert mij om hetzelfde te doen”. Met de examens in het vooruitzicht hoopt hij dat de motivatie opnieuw zal toenemen om er toch nog een geslaagd jaar van te maken.
Dat de ramadan in deze periode viel, heeft volgens Mustafa voor- en nadelen: “Het weer was een serieuze meevaller en ons levensritme was rustiger dan anders. Dat hielp wel tijdens het vasten. Anderzijds is het gebrek aan sociaal contact zeer confronterend. Deze periode staat echt symbool voor het verenigen van familie en vrienden om samen gezellig te eten. Nu moest dat digitaal, maar dat is toch niet hetzelfde”. Tegelijk beseft hij nu hoe goed het voor corona was. “Vroeger durfde ik al eens te klagen omdat het leven saai leek. Nu met corona zal ik dat nooit meer zeggen”, grapt hij. “Dit alles heeft me doen inzien dat gezondheid en contacten met familie en vrienden echt belangrijk zijn in het leven. Het zou mooi zijn als iedereen tot deze conclusie komt en dat we beseffen dat we - ongeacht leeftijd, geslacht of afkomst – allemaal door dezelfde zaken verenigd worden en aan hetzelfde lot zijn onderworpen. Ik hoop dat die gedachte mensen blijvend zal verbinden, maar dat zal de tijd ons duidelijk maken”, besluit hij.
Wijnbistro Convento verkoopt afhaalmaaltijden ten voordele van Zorgcirkels Jongdementie
Evy De Messemaeker (40) uit Leuven werkt als chef-kok bij Wijnbistro Convento. Tijdens de voorbije periode kon de winkel openblijven, maar moest het restaurant sluiten. Evy trok dan maar haar stoute schoenen aan: “Mijn vrouw werkt bij Zorgcirkels Jongdementie, een organisatie die iedereen die betrokken is bij jongdementie informeert en ondersteunt. Ik stelde daarom onze zaakvoerder (Stéphane Godfroid) voor om afhaalmaaltijden te verkopen ten voordele van dit initiatief. Niet alleen om geld in te zamelen, maar ook om jongdementie onder de aandacht te brengen. Hij vond dit een fantastisch idee en zo is de bal aan het rollen gegaan”.
De omschakeling naar afhaalmaaltijden vroeg wel wat creativiteit. “We hebben in Wijnbistro Convento een zeer goed uitgeruste keuken, maar die is niet gebouwd om voor echt grote groepen te werken”, legt Evy uit. “Gelukkig heb ik vroeger als traiteur gewerkt. Die ervaring kwam nu goed van pas. In plaats van ingewikkelde menu’s kozen we voor iets eenvoudigere dagschotels. En dat sloeg aan: we kwamen telkens op 200 à 220 maaltijden”. In de keuken kon Evy rekenen op een fijne ploeg van een tiental vrijwilligers die elkaar afwisselden (om op veilige afstand te kunnen werken): “Terwijl we hier met een ploeg kookten, was intussen de winkel ook open. Een collega van de wijnbistro stak een handje toe, net als mensen van de Zorgcirkels en uit ons eigen vriendennetwerk. Alles is prima verlopen, maar dit vraagt wel wat verdraagzaamheid en openheid. Ook van mijn baas bijvoorbeeld. Ik ben heel blij met het vertrouwen dat hij me heeft gegeven”.
Zorgcirkels Jongedementie werkt nauw samen met De Wingerd, een woonzorgcentrum dat een thuis biedt aan mensen met dementie. Als blijk van appreciatie kookten de vrijwilligers ook een keer tegen kostprijs voor het personeel van dit woonzorgcomplex. “En regelmatig maakten we wat extra voor onze buren verbonden aan buurthuis ‘t Lampeke. Ik hoorde daar immers dat veel mensen dit nu wel kunnen gebruiken”. Dat sociaal engagement kenmerkt Wijnbistro Convento. “We zijn ook aangesloten bij het Enchanté (netwerk van hartelijke handelaars en inwoners die gratis kleine diensten aanbieden). Mensen kunnen bij hun bestelling een aandeel kopen. Drie aandelen zijn goed voor een uitgestelde maaltijd. Het is dus een systeem waarbij klanten vrijwillig iets meer betalen zodat iemand anders gratis kan eten. Op die manier konden we de voorbije weken telkens een twintigtal uitgestelde afhaalmaaltijden serveren”.
Gisteren, donderdag 28 mei, was het laatste afhaalmoment: “Ik ben de zaakvoerder heel dankbaar voor de kansen die we hier gekregen hebben. Vanaf nu richten we ons weer op de heropening van de bistro. We hebben maandag al vergaderd en een plan gemaakt. Dat is natuurlijk niet sluitend want we hebben nog geen richtlijnen. We hebben alles uitgemeten, geteld hoeveel tafels we kunnen zetten, maar alles blijft voorlopig onder voorbehoud. Hopelijk komt er snel duidelijkheid”.
Evy houdt goede herinneringen over aan de voorbije maanden. “Ik heb niet zo veel nodig en ik heb natuurlijk geluk gehad”, besluit ze. “Niemand uit mijn directe omgeving is ziek geworden. Ik heb ook geen eigen zaak meer, waardoor toch wel wat financiële kopzorgen wegvallen. Positief is alvast dat door onze actie nieuwe mensen het Enchanté-netwerk hebben leren kennen. En uiteraard dat we jongdementie onder de aandacht hebben kunnen brengen”.
Kleine bubbels en mondmaskers: zo beleven zesdejaars Leen en Ines hun laatste schoolweken
Leen en Ines zijn twee zesdejaars uit het Heilig-Drievuldigheidscollege en Atheneum De Ring in Leuven. Beiden keken reikhalzend uit naar het einde van het zesde middelbaar, tot plots alles in het water viel. Of toch niet?
Zoals veel lotgenoten waren Leen en Ines zo’n negen weken gebonden aan afstandsonderwijs. “In die eerste weken hadden leerkrachten duidelijk ook geen idee hoe het verder zou evolueren. Er was veel chaos op Smartschool: je moest tussen alle vakken zoeken of er ergens een taak was en tegen wanneer je die moest af hebben”, legt Ines uit. “Maar na de paasvakantie startte de school met klasoverzichten, waardoor we duidelijk per vak konden zien wat we tegen wanneer moesten doen”.
Ook Leen zag die eerste weken moeilijk het bos door de bomen. “Omdat we een jaarproject moesten indienen tegen de paasvakantie, was er geen tijd voor andere vakken. Die moest ik dan inhalen in en na de vakantie … we hadden heel veel werk. Nu is het rustiger, maar komen de examens al weer dichterbij”, vertelt Leen.
Leen en Ines zijn blij dat ze terug naar school mogen, al is dat met gemengde gevoelens. Op de twee halve dagen dat ze op school is, ziet Ines niemand anders dan haar eigen klasbubbel. “Normaal heb je tijdens de pauze tijd om met andere mensen te babbelen, nu kan dat niet. De school is super leeg, je moet altijd afstand houden … dat voelt heel ongemakkelijk. Ook die mondmaskers waren in het begin heel raar, maar dat went wel”, zegt ze.
Ook Leen voelt het verschil. “De eerste dag stonden we buiten te praten en riep een leerkracht dat we terug naar binnen moesten. Zo’n strikte aanpak zijn we in onze school niet gewoon, dus dat was wel even schrikken. Gelukkig hebben we ondertussen wel pauze. Die eerste dagen zaten we vijf uur lang op een stoel, met een mondmasker aan. Terwijl we in onze klasbubbel met zes van de zeven een bril dragen, dus dat masker dampte voortdurend aan”, lacht ze.
En wat met het einde van het schooljaar? Van proclamatie, galabal en een extra lange vakantie lijkt er voorlopig weinig sprake. “Normaal gezien tel je af naar het einde van het schooljaar, nu is het wachten tot je nog eens naar school mag”, zegt Ines. “Alle leuke dingen vallen weg. We hebben nog vijf zware examens eind juni, en daarna weinig om naar uit te kijken’, vult Leen aan.
Toch hopen beide dames dat hun vakantieplannen niet helemaal in het water vallen. “Ik sta normaal de hele zomer op speelplein, dus ik hoop dat die toch zeker doorgaan”, zegt Leen. Ines vertrekt normaal in juli op uitwisseling naar Nieuw-Zeeland voor een half jaar … Ook dat is nog even afwachten.
Ondanks het vreemde einde van dit scharnierjaar, zien Leen en Ines ook de voordelen van deze periode in. Zoals leren om meer zorg te dragen voor elkaar. Maar ook persoonlijk: “Ik was echt geen goede leerling en studeerde te weinig. Ik heb in deze periode een manier gevonden om mezelf te motiveren en graag te studeren, maar ik merk dat dit zeker niet bij iedereen het geval is. Ik ben voor veel klasgenoten dan ook de vaste hulplijn als ze vragen hebben. En dat komt goed uit, want ik begin volgend jaar aan een opleiding tot leerkracht!” sluit Leen af.
M-bassadeurs herademen nu museum weer open is
Op 18 mei opende M Leuven als een van de eerste musea in dit land opnieuw de deuren. Veel mensen hadden hier naar uitgekeken, niet in het minst de M-bassadeurs (vrienden van M die het museum steunen). Ook Kristien Elst stond te trappelen. Het werd een prettig weerzien.
Kristien is een gepensioneerde leerkracht die ook zorgt voor haar hoogbejaarde moeder. Ze is al een tiental jaar M-bassadeur. “Ik heb altijd veel interesse voor kunst en cultuur gehad”, steekt ze van wal. “Kort nadat M Leuven opende ben ik M-bassadeur geworden. Je kan ons beschouwen als een vriendenvereniging van het museum. We volgen samen rondleidingen, doen uitstappen en gaan naar lezingen. Maar we dragen het museum ook uit bij onze vrienden en kennissen, vandaar de naam. Zelf zit ik nog in de klankbordgroep die directie en medewerkers adviseert. Bijvoorbeeld over de M-kaart (kaart waarmee een jaar onbeperkt toegang hebt tot het museum) en de tarieven”.
Toen M twee maanden geleden dichtging, kwam dat hard aan: “Ik heb mijn bezoekjes aan het museum en de activiteiten van de M-bassadeurs erg gemist. Plots was alles gedaan. Niet alleen in Leuven maar ook in musea in andere steden. Gelukkig kwam ik op straat wel eens een andere M-bassadeur tegen en maakten we een babbeltje. Niet te lang natuurlijk, en op voldoende afstand”. Kristien kreeg nooit het gevoel dat ze in de steek werd gelaten. “De mensen van het museum vonden het belangrijk om contact te houden en stuurden ons geregeld een mailtje”, vervolgt ze. “Via de website konden we M virtueel bezoeken en genieten van vroegere tentoonstellingen. We kregen allemaal het tijdschrift Openbaar Kunstbezit Vlaanderen over de expo ‘Rodin, Meunier & Minne’, zodat we ons al een beetje konden voorbereiden. En bij de heropening mochten we als eerste een tijdsslot kiezen”.
Die kans liet Kristien niet schieten. Zij was al op de openingsdag present, net als de filmploegen van VRT en ROBtv. “ Je merkt dat er achter de schermen heel hard gewerkt is om alles voor te bereiden”, vertelt Kristien. “Er wordt maar een beperkt aantal bezoekers toegelaten, waardoor je veel tijd hebt om alles rustig te bekijken. Audiogidsen zijn ontsmet en je vindt overal alcoholgel. Pijlen op de grond duiden een verplicht parcours aan. Misschien een beperking, maar ik vind het best handig. Zo weet je zeker dat je alles gezien hebt!”
In de voorbije maanden ging Kristien vaak wandelen: “Ook naar plekken waar ik al lang niet meer geweest was, zoals de Kesselse Bergen en de abdij van Park of die van Vlierbeek. Nu het wat rustiger is kan je beter rondkijken en zo meer indrukken opdoen. Ik neem mijn smartphone altijd mee om foto’s te maken. Op die manier breng ik de wereld binnen voor mijn mama. We hebben samen ook al via de website virtueel het museum bezocht. En ik Zoom ook met haar. Door corona maakt ze kennis met allerlei nieuwe media. Het is echt mooi dat zoiets nu kan”.
Kristien hoopt dat het gewone leven stilletjes aan terug op gang kan komen. “Ik ken Leuven als een bruisende stad waar altijd iets gebeurt. Dat is nu een beetje weggevallen. Er zijn geen studenten meer, of je hoort ze nauwelijks. De horeca ligt stil en de winkels draaien maar op halve kracht. Mensen lijken nu terughoudender. Ze slaan minder snel een praatje en dat vind ik wel jammer. Ik denk dat iedereen wel uitkijkt naar een nieuwe start. En ik merk ook dat velen hun best doen. Via Leuven Helpt of in de bib bijvoorbeeld. De heropening van M doet me alvast dromen”, besluit Kristien.
Wil je meer info over de verhalen, neem dan contact op met [email protected] of via 016 27 22 44.