Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen

Ook al versoepelen de coronamaatregelen beetje bij beetje op weg naar het nieuwe normaal, ons leven ziet er nog steeds anders uit. Het blijft ontzettend belangrijk dat we de maatregelen die gelden, met z’n allen opvolgen en blijven volhouden om een nieuwe besmettingsgolf te vermijden. Onder het motto ‘Even apart, altijd samen’ houden Leuvenaars van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben ze oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met de ‘Leuvense verhalen’ bundelen we warme, solidaire initiatieven en verhalen uit het leven gegrepen van onze inwoners. Deze verhalen helpen anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden en tonen welke impact deze uitzonderlijke periode heeft op het leven in onze stad.

Corona stimuleerde het buurtleven in Terbank

Stijn Luyts (56) woont met vrouw en kinderen in de buurt van Terbank. “We zijn in totaal met 8, maar de 3 oudste kinderen zijn het huis al uit. Twee anderen zitten normaal gezien op kot, maar door corona zijn ze weer thuis. Tot groot plezier van onze jongste dochter van 18”, vertelt hij.

Stijn werkt deeltijds als arbeidsgeneesheer bij een externe dienst voor preventie: “De voorbije maanden heb ik veel kunnen telewerken en moest ik minder de baan op. Fijn, want ik ben anders snel een uur onderweg. Nu kon ik ’s morgens gaan wandelen. Een leuk begin van de dag voor mij en de hond. Tijdens die tochten viel het op dat mensen plots weer tijd hadden voor een babbeltje. Mijn vrouw en ik hebben veel gewandeld en van de natuur genoten. Onder andere in Bertembos. We zagen dag na dag meer volk. Ook veel gezinnen, dat deed deugd”.

Terug met meer volk in huis, dat was even aanpassen. “In het begin keken we ’s avonds samen naar een film, maar na een tijdje vonden we dat niet meer genoeg”, vervolgt Stijn. “We spelen allemaal muziek en daarom beslisten we samen een muziekstuk te repeteren. Op witte donderdag waren we klaar en gaven we een balkonconcert aan de serviceflats van het Populierenhof, waar oma woont. We hadden dit afgesproken met de directie, en ook de andere bewoners kwamen luisteren. Op paasochtend breiden we daar een vervolg aan met een tuinconcert voor onze buren”.

Stijn houdt van tuinieren. “Dat kwam goed van pas”, zegt hij. “Al voor corona hadden we bij Kom op voor je wijk een aanvraag ingediend om het pleintje en kapelletje op te kalefateren met een bloementuin en picknickbank. Tien dagen voor de lockdown kregen we groen licht. Ik had al potgrond gekocht, dus we konden met de buren beginnen planten. Dat was fijn en het resultaat mag er wezen. Alles staat nu mooi in bloei. Mensen komen kijken, koppels blijven even zitten… Er was een opdracht van de school om kapelletjes in beeld te brengen, dus ons nieuwe buurtplein is al vereeuwigd”.

De straat nam ook deel aan de Dag van de Buren op 29 mei. “Lennaert Maes van Lenny en de Wespen is toen komen zingen”, herinnert Stijn zich. “Een heel tof moment, je voelde echt de samenhorigheid. Er heerste een feestelijke stemming en we dronken ook een glas. Al bewaarden we natuurlijk voldoende afstand”. Stijn vindt dat de coronatijd het buurtleven gestimuleerd heeft: “We zijn dichter bij elkaar gekomen. Sommige gezinnen kozen er zelfs voor om een bubbel te vormen met de buren. Ik hoop dat die verbondenheid nog verder zal groeien. En eigenlijk heb ik daar wel een goed oog in. Kijk maar naar een project als Zorgzaam Terbank. Daar proberen we door initiatieven mensen van verschillende leeftijden, met en zonder beperking met elkaar in verbinding te brengen. Ik voel trouwens in de hele stad een positieve dynamiek. We zijn goed bezig!”

Prille inwoner Paul dompelt zich helemaal onder in Leuvense geschiedenis en verenigingsleven

Wie nieuw is, wil zich graag snel integreren in de lokale gemeenschap. Maar corona maakt het er niet makkelijker op, ondervond ook Paul Heyvaert (78). Amper een jaar geleden ruilde hij het landelijke Bonheiden in voor Kessel-Lo. “Mijn echtgenote is vorig jaar op 21 juni overleden. Het was haar wens om hier begraven te worden, kort bij onze kinderen en kleinkinderen. Door die ingrijpende gebeurtenis voelde ik een sterke behoefte om dichter bij haar, de kinderen en de kleinkinderen te zijn. Mijn jongste dochter vond een appartement in Vlierbeek, waar ik sinds juli woon”, begint Paul.

 Van zijn verhuis heeft Paul duidelijk geen spijt: “Ik ben heel sociaal en heb graag mensen om mij heen. Daarom sloot ik me aan bij verschillende seniorenverenigingen zoals Okra en Seniorama. Op een dag ontmoette ik Robrecht Janssen, de dynamische voorzitter van de Heemkundige Kring Vlierbeek. Hij wist mijn interesse te wekken en zo werd ik ook lid van die kring”, vervolgt hij. Paul verdiepte zich meteen in alles wat met de abdij van Vlierbeek te maken heeft.

 En toen gooide corona roet in het eten. “Ik heb maar twee vergaderingen kunnen meepikken. Daarna vielen die stil door corona. Heel jammer, want ik voel me daar echt heel goed”, vertelt Paul. De lockdown was een tegenvaller, maar gelukkig vindt hij veel steun bij zijn dochters en kleinkinderen. “De afgelopen maanden waren moeilijk en iedereen gaat daar anders mee om. Hier in Vlierbeek misten velen een bezoekje aan de abdijkerk. In dat prachtig gebouw werkt vooral de mooie lichtinval bijzonder rustgevend. Mensen zijn op zoek naar een plek om te bezinnen of tot rust te komen, om deze periode en de moeilijkheden die ermee gepaard gaan een plaats te kunnen geven”, legt Paul uit.

Van zodra het bericht kwam dat de abdijkerk onder strenge voorwaarden opnieuw de deuren zou openen, twijfelde hij niet. “Ik gaf me op als vrijwilliger om de heropening mee in goede banen te leiden. Mensen hadden daar nood aan en ik vind het fijn zo iets voor hen te kunnen betekenen”. Er werd een plan uitgewerkt met pijlen en ontsmettingszuilen, zodat het bezoek veilig kan verlopen. Dat velen hiernaar hadden uitgekeken, bewijzen de bezoekersaantallen. “Op vijf zondagnamiddagen kregen we ruim 370 bezoekers over de vloer. Zowel buren voor een bezinningsmomentje als mensen die vooral geïnteresseerd zijn in het gebouw. Gelukkig had ik de geschiedenis van de abdij goed bestudeerd. Zo kon ik wie vragen had informeren. Het is extra fijn dat ik als prille inwoner toch al een beetje gids kan zijn”, vertelt hij trots.

Paul voelt zich intussen helemaal thuis in Leuven. “Er heerst hier een open mentaliteit. Wanneer ik een wandeling maak, begroet ik wie ik tegenkom of doe ik een babbeltje. Iedereen is altijd heel vriendelijk. Dat maakt het natuurlijk makkelijk om je in te passen. En ik beken, ik ben verliefd op Vlierbeek”, aldus Paul. Na corona wil hij zich nog verder engageren, onder andere in het Lokaal Dienstencentrum Vlierbeek. “Mijn oudste dochter vertelde me dat ze nog helpende handen kunnen gebruiken. Al moet ik opletten dat ik al mijn engagementen kan nakomen, straks heb ik tijd te kort”, grapt hij. Paul werd recent ook lid van het Leuvens Historisch Genootschap. “Ik ben gefascineerd door de rijke Leuvense geschiedenis, de architectuur en het verenigingsleven. Als nieuwe inwoner kan ik de slogan van de stad alleen maar bevestigen: Leuven is eeuwenoud, maar springlevend. En zo voel ik mij hier ook. Het is te zeggen… niet eeuwenoud, maar wel springlevend. Ik ben 78 maar voel me hooguit 20”, besluit hij.

Ela en Ela organiseren Poolse school op totaal nieuwe manier

Ela Grabiec en Ela Czarnecka zijn directeurs van de Poolse school in Leuven. Daar leren kinderen over de taal, cultuur en geschiedenis van Polen. Volwassenen kunnen er terecht voor een cursus Nederlands of Pools. Net als andere onderwijsinstellingen moest de school in maart sluiten. “We zijn vrijwel meteen overgeschakeld op online lesgeven, want we hadden snel door dat dit lang zou duren”, zeggen Ela en Ela.

Aan die omschakeling ging veel denkwerk vooraf. “Samen met de leerkrachten kozen we de software uit”, vervolgen ze. “We moesten de lessen inkorten en de roosters helemaal omgooien. Vaak volgen verschillende kinderen van een gezin les bij ons en je mag er niet vanuit gaan dat die allemaal een eigen computer hebben. ​ Bovendien kan je van een kleuter niet verwachten dat die uren voor een scherm zit”. De ouders konden deze inspanningen wel smaken: “We kregen heel veel goede reacties. Niet zo vreemd, want voor de ouders heeft dit ook voordelen. Er is nu veel meer transparantie. Ze kunnen mee de les volgen en hun kinderen helpen als dit nodig is”.

Ook de volwassen cursisten en de leerkrachten zijn intussen overtuigd: “Zoom is best wel handig in de taallessen. We gaan dat volgend schooljaar blijven gebruiken. Met onze leerkrachten hebben we nu een wekelijkse teammeeting. Voor praktische afspraken, maar ook om van elkaar te leren. Dat gaat nu makkelijk omdat we elkaars lessen kunnen volgen. Onze relatie met de leerkrachten is ook veel closer geworden. We wisten al dat we een goed team hadden, maar nu zien we pas echt hoe gemotiveerd en enthousiast ze zijn”.

Omdat de boog niet altijd gespannen moet staan organiseerde de Poolse School vorig jaar een groot Pools-Belgisch meifeest. “Er waren frietjes, Belgisch bier en allerlei Poolse specialiteiten. Maar vooral veel volk. Het leek wel of heel Leuven er was”, lachen de directeurs. Beiden vinden het erg belangrijk dat Polen zich goed kunnen integreren in Leuven. “Daarom richten we die cursussen Nederlands in. Of informeren we cursisten en ouders over wat er hier gebeurt. Zo hebben we bij de verkiezingen de verschillende partijen uitgenodigd voor een woordje uitleg. Op die manier kon iedereen bewust zijn stem uitbrengen. We beantwoorden nu ook vragen over beslissingen van de regering of de stad en zorgen soms voor Poolse vertalingen. En de kleuters van onze school maakten tekeningen van regenbogen voor de woonzorgcentra. Een idee van een mama dat we bekend maakten via de whatsappgroep van de kleuterschool. Dat leverde maar liefst 120 tekeningen op”.

Tijdens de lockdown hebben we allemaal onze familie en vrienden gemist. Dat geldt natuurlijk nog meer voor de Poolse gemeenschap: “De grenzen zijn dicht en in Polen moet je 2 weken in quarantaine. Familiebezoek zat er dus niet in. Dat was heel frustrerend. We hebben daar veel gesprekken over gehad en elkaar moed ingesproken. Wel hebben we iemand van wie de vader in Polen overleden is geholpen met de documenten. Zo kon ze toch afreizen met haar partner”. Ook de afwezigheid van leerlingen en hun ouders valt de vrouwen zwaar. “We babbelen met de kinderen, maar soms wil je ze gewoon een knuffel geven. En onze ouderraad was een echte vriendengroep geworden. We kwamen om de 2 weken samen en gingen soms wandelen of iets drinken. Dat komt hopelijk snel terug”, besluiten ze.

Wil je meer info over de verhalen, neem dan contact op met [email protected] of via 016 27 22 44.