Update Leuvense verhalen: over gewone mensen die ongewone dingen doen

Ook al versoepelen de coronamaatregelen beetje bij beetje op weg naar het nieuwe normaal, ons leven ziet er nog steeds anders uit. Het blijft ontzettend belangrijk dat we de maatregelen die gelden, met z’n allen opvolgen en blijven volhouden om een nieuwe besmettingsgolf te vermijden. Onder het motto ‘Even apart, altijd samen’ houden Leuvenaars van op afstand contact met familie, buren en vrienden en hebben ze oog voor elkaar. Die kleine gebaren betekenen vandaag heel veel. Met de ‘Leuvense verhalen’ bundelen we warme, solidaire initiatieven en verhalen uit het leven gegrepen van onze inwoners. Deze verhalen helpen anderen te inspireren en te motiveren om vol te houden en tonen welke impact deze uitzonderlijke periode heeft op het leven in onze stad.

Kristof en de vrijwilligers van buurtbar BelVue maken zich klaar voor de zomer

Kristof Geysemans (43) uit Kessel-Lo heeft momenteel de handen vol. Hij is meubelmaker en geeft vormingen bij Outward Bound. Thuis lopen ook nog vier jonge kinderen rond. “Door corona kregen we meer gezinstijd. Leuk, maar alles combineren is een hele opgave”, vertelt Kristof. “Ook al omdat de kinderen allemaal op een andere dag naar school moeten. Gelukkig werkt mijn vrouw nu ook meestal thuis”. Ondanks zijn drukke agenda vindt Kristof tijd om samen met andere vrijwilligers buurtbar BelVue te organiseren: “Deze zomer zijn we weer van de partij!”

Het idee van de buurtbar ontstond tijdens de aanleg van park Belle-Vue aan de Martelarenlaan. “Guust Nackaerts (andere buurtbewoner) en ik droomden al langer van een ontmoetingsplek”, vervolgt Kristof. “Tijdens een gezamenlijke vakantie aan een Spaans strand kregen we plots een ingeving: een buurtbar in een caravan! Terug thuis gingen we op zoek naar medestanders. Zo vonden we al snel een tiental enthousiastelingen die nu nog de ​ kern van de buurtbar vormen”. Kristof denkt met veel plezier terug aan de steun in die dagen. “Door de vele hulp ging alles bijna vanzelf”, herinnert hij zich. “Een drukker en een vormgever namen de uitnodigingen voor hun rekening. Via crowdfunding konden we de caravan en de frigo’s kopen. Met de opbrengst van vorig jaar hebben we die investering al voor 2/3 terugverdiend”. Dit jaar werden subsidies aangevraagd bij Kom op voor je Wijk: “ Daarmee kunnen we verbeterwerken uitvoeren aan onze caravan. Ook willen we terrasmeubilair aanschaffen en een extra frigo om ook de stockvoorraad te kunnen koelen”.

Tot vorige week was er in de straat van Kristof elke dag een applausmoment. “Dat had een dubbele functie”, legt Kristof uit. “Uiteraard was het een oprecht eerbetoon aan de mensen in de zorgsector. Maar het speelde ook een belangrijke sociale rol. Het was een plezant moment om de buren te zien. Vaak mondde dit uit in babbels op de stoep of op straat”.

Nu de coronamaatregelen versoepelen, worden er weer volop plannen gesmeed voor deze zomer. “We hebben al één keer fysiek en twee keer via Zoom vergaderd”, gaat Kristof verder. “En het mag duidelijk zijn: de buurtbar komt terug! Na die lange lockdown heeft iedereen daar wel behoefte aan. Mensen zullen nu waarschijnlijk ook minder op reis gaan en vaker thuis zijn. Het wordt dus nog belangrijker om het hier aangenaam te maken. Het doet veel deugd als ik zie hoe mensen contact en verbinding met elkaar zoeken. We zijn dus lang niet zo verzuurd en individualistisch als sommigen denken”. Kristof hoopt dat buurtbar anderen kan inspireren en dat er nog meer zulke initiatieven ontstaan: ‘Het is heel fijn dat mensen zich hier echt voor willen inzetten, en dat iedereen op zijn of haar manier een bijdrage levert”. Deze zomer komt er bij BelVue misschien nog een extraatje uit de bus. “We zijn de modaliteiten nog aan het bekijken, maar voor deze zomer biedt de stad middelen aan om artiesten op buurtfeesten te boeken. Het belooft dus een mooie zomer te worden, ook in onze buurtbar”, besluit Kristof.

Muriel ​ werkt samen met TRES een unieke wandelexpo uit met jongeren uit de jeugdhulp

Muriel Princen (48 jaar) is gezinstherapeute in Observatie en Behandelingscentrum Terwende, een centrum waar jongeren die het thuis moeilijk hebben een bepaalde periode verblijven. Ze is er verbonden aan de oudste leefgroep en doet er therapieën met de ouders, de familie en natuurlijk ook de jongeren zelf. Daarnaast is ze beeldend kunstenaar. “Dat is mijn passie, en zo werk ik nu al vijf jaar mee aan TRES. Dat project met Artforum en vier organisaties binnen Jeugdzorg koppelt jongeren uit de jeugdhulp aan kunstenaars. Samen maken ze een werk dat allerlei vormen kan aannemen. Op die manier kunnen jongeren afstand nemen van hun problemen en op een heel andere manier iets over zichzelf vertellen. ​ Tijdens de ​ ontmoetingen kunnen de jongeren hun talenten aanspreken”, steekt Muriel van wal.

Voor TRES wordt normaal gezien een traject van bijna een schooljaar doorlopen: “Jongeren en kunstenaars komen een tiental keer samen en we ronden af met een expo. Bij de 5 voorgaande edities konden we daar een echt feest van maken in OPEK, de Bib en HAL 5. Maar door corona moesten we nu op zoek naar een andere oplossing. Eerst dachten we aan een online tentoonstelling, maar toen kregen we een beter idee: waarom geen wandelexpo? We stippelden een parcours uit dat start aan OPEK en dat verschillende locaties aandoet waar we de werken buiten of in etalages kunnen presenteren. Zo bereiken we in één klap veel meer mensen”.

Gelukkig hadden de jongeren en de kunstenaars de voorbije maanden niet stilgezeten. “Ze bleven met elkaar in contact via brieven, telefoon of social media en ze wisselden soms tekeningen uit”, vertelt Muriel. “En van zodra ze terug konden afspreken, zijn de meeste duo’s echt samengekomen om hun kunstwerk af te werken. Binnenkort wordt onze wandelroute gepubliceerd en op 1 juli geven we het officieel startschot. Heel de zomervakantie zal je kunnen kennismaken met de werken van de jongeren. Verbinding zit in het DNA van Leuven, en is ook in dit project het sleutelwoord. Verbinding tussen jeugdzorg en kunst natuurlijk, maar door het parcours en de locaties kunnen we nu ook linken leggen met handel, onderwijs en horeca”.

Met vier kinderen in huis was de coronatijd een drukke periode. “Al was het natuurlijk mooi om zo vaak samen te zijn”, zegt ze. “Ook met de buren hadden veel contact omdat we onze tuinen delen. Zo voelden we ons minder geïsoleerd”. Muriel had wel moeite om de grens tussen werk en privé te bewaken: “Vroeger kon ik veel van me afzetten op weg naar huis. Nu ging dat niet en dat was soms heftig. Raamtekeningen maken was een goede uitlaatklep. Bovendien kwam ik zo bij mensen die ik anders nooit zou ontmoeten”.

Muriel put veel moed uit de voorbije maanden: “Het is me opgevallen hoe veerkrachtig mensen zijn. In Terwende moesten de jongeren en hun ouders beslissen of ze voltijds thuis zouden blijven of voltijds in het centrum. Dat is ondanks hun moeilijkheden eigenlijk heel goed verlopen. Ik hoorde bijvoorbeeld wel van collega’s dat er soms problemen waren in grote gezinnen die op een appartement wonen. Dan hebben we geprobeerd daar een oplossing voor te zoeken. Deze periode heeft me écht doen nadenken over mijn rol als therapeut: we bieden vooral steun vanop de zijlijn en reiken aan wat we kunnen, maar het zijn uiteindelijk de mensen zelf die het moeten doen”.

Godelieve weet als medewerker van de stertelefoon hoe belangrijk een goed gesprek is

Godelieve Maes (62) werkte jarenlang als client relation manager voor consultingbedrijven, tot ze in 2018 werd ontslagen. Maar ze bleef niet bij de pakken zitten en besloot haar leven een andere wending te geven. “Mijn mama leed al een tijdje aan dementie. Als mantelzorger ben ik mij in die periode echt gaan verdiepen in de dementieproblematiek en de thuiszorg. Dan besef je echt hoe belangrijk een goede omkadering is. Ik kwam ook persoonlijk tot het besef dat mijn hart meer in de welzijnssector ligt dan in de commerciële wereld”, begint ze. Met een licentiaat Criminologie en twee postgraduaten in de eerstelijnszorg op zak, wil ze graag binnen de welzijnssector aan het werk. “Intussen werd ik binnen de eerstelijnszone Leuven-Noord lid van de raad van bestuur voor de cluster ‘Persoon met een Zorgen Ondersteuningsnood’ (PZON). Maar het liefst van al wil ik aan de slag binnen de sector of meewerken aan projecten waar ik mijn kennis en ervaring kan delen”, vervolgt ze.

 Godelieve woont dichtbij het Lokaal Dienstencentrum Vlierbeek. Daar ving ze iets op over de stertelefoon. “Door de ervaring met mijn mama besefte ik hoe erg we als mens moeten opletten om niet sociaal geïsoleerd te raken. Een regelmatig contact met een empathisch iemand is echt heel waardevol. Er is een grote nood aan warm, menselijk contact. Die wetenschap triggerde mij om vrijwilliger bij stertelefoon te worden. Intussen doe ik dit al anderhalf jaar”, legt ze uit. De gesprekken zijn heel uiteenlopend, van een babbeltje over het weer tot gesprekken over iemands mentaal welzijn. “Ik durf ook al eens over mezelf te praten, waardoor de conversatie wat persoonlijker wordt. “Onlangs zei een dame nog dat ze net omwille van die interactie meer voldoening haalt uit een gesprek met een vrijwilliger van de stertelefoon dan bij professionele begeleiding. Voor die dame werkt dit drempelverlagend”, aldus Godelieve.

Door corona werd de stertelefoon uitgebreid. De strenge maatregelen hadden als gevolg dat veel mensen zich eenzaam voelden. “Ik merkte vooral veel angst. Ik belde geregeld met mensen die zich extreem isoleerden uit angst voor het virus. Voor hen was de stertelefoon het enige contact met de buitenwereld”, getuigt Godelieve. Vooral wanneer de verveling toeslaat, staan mensen stil bij belangrijke gebeurtenissen in hun leven. Daardoor kregen velen het extra moeilijk. De afgelopen periode maakte nog maar eens duidelijk hoe belangrijk contact is: “Rijk of arm, jong of oud, we zijn allemaal sociale wezens”.

 Volgens Godelieve is solidariteit onmisbaar in de maatschappij. Ze wil dan ook het belang van vrijwilligerswerk extra onderstrepen. “Dergelijke initiatieven zijn voor heel veel mensen nodig. Als ik ooit minder mobiel word, zal ik ook blij zijn als iemand mij af en toe opbelt. Iedereen heeft zijn eigen mogelijkheden en kwaliteiten en het zou mooi zijn als we die allemaal zouden inzetten om elkaar zo aan te vullen”. Godelieve haalt zelf ook veel voldoening uit de gesprekken: “Ik onderhoud er mijn sociale contacten mee. En ik geef toe dat het deugd doet wanneer de persoon aan de andere kant van de lijn mij bedankt voor het gesprek, omdat ze zich nu weer een stuk beter voelt”.

 Nu de maatregelen serieus versoepeld zijn, geniet Godelieve opnieuw van haar bezoekjes aan de fitness. Hoewel ze de lockdown goed heeft doorstaan, liet die toch een indruk na. “Toen ik weer in de winkel kwam vond ik het heel confronterend om vast te stellen hoeveel luxe wij gewoon zijn. Hoeveel keuze hebben wij eigenlijk? Als je een potje mayonaise wil kopen, sta je voor een rek met 20 verschillende merken of soorten. En dan vraag ik mij af of we onze problemen niet zelf veroorzaken. Wat doen we onszelf toch aan op het vlak van klimaat? Ik hoop dat we een aantal lessen zullen trekken en dat de solidariteit die op gang kwam, ook in de toekomst aangehouden wordt”, geeft ze nog mee.

Ondanks de lege straten voelde student Kelly zich nooit alleen

Kelly Bonomo studeert sociaal cultureel werk aan de UCLL en zit op kot in Leuven. Ze liep een jaar stage bij kinderwerking Ketteland in de sociale woonwijk Hoogland. “Dat viel zo mee dat ik me na afloop engageerde als vrijwilliger”, vertelt ze. “Huiswerk begeleiden, spelen en sporten met de kinderen, maar ook mee activiteiten organiseren in de vrouwenwerking”.

Door corona kwam het vrijwilligerswerk van Kelly abrupt ten einde. “Dat voelde slecht aan, want interactie met mensen is net waar sociaal cultureel werk om draait”, legt Kelly uit. “Maar voor de buurtbewoners is het natuurlijk veel erger. Hoewel het buurtcentrum nog maar enkele jaren bestaat, is het voor velen een vangnet én een tweede thuis. Met de volwassenen uit de buurt is het contact nu helaas weggevallen, de kinderen bereik ik nog via whatsapp en instagram”.

Voor haar bachelorproef wilde Kelly de noden en verwachtingen van de buurtbewoners in kaart brengen: “Mijn doel was alle 136 gezinnen in Hoogland te interviewen. Ik startte in december en dat is mijn geluk geweest. Toen de lockdown inging, had ik toch al een honderdtal huisbezoeken afgelegd. Zo had ik voldoende materiaal. Andere studenten moesten hun bachelorproef uitstellen tot volgend jaar”. Kelly beseft heel goed dat door de coronacrisis nieuwe noden zullen ontstaan. “De pandemie heeft veel mensen getroffen die voordien al kwetsbaar waren”, weet ze. “Denk maar aan iedereen die zijn werk verloren heeft. Veel van die problemen blijven verborgen. Daarom is het zo belangrijk dat buurtwerkers de vinger aan de pols houden en detecteren wat er nodig is. Een cursus solliciteren bijvoorbeeld, of een sessie over het aanvragen van financiële steun. Kristof, de buurtwerker van Hoogland, kent heel veel mensen en is heel alert. Dat komt dus wel goed”.

In het kader van ‘Leuven helpt’ schreef Kelly brieven aan senioren in woonzorgcentra. “Ik noteerde telkens mijn telefoonnummer, zodat ze me konden bellen”, zegt ze. “Sommigen waren hier heel blij mee. Ze zagen wel familie door het raam, maar voelden zich toch eenzaam. Ook voor mezelf deed dit deugd. Ik ben een sociaal beest en zo kon ik mensen van buiten mijn ‘bubbel’ ontmoeten. Die contacten ga ik zeker onderhouden”. Ook stak Kelly een handje toe bij vzw Zwerfkat Leuven: “Veel mensen die anders katten verzorgen blijven nu binnen. Hierdoor zijn vooral de oudere dieren ziek en verzwakt. Door ze op te vangen, doorstaan ze de crisis en is het extra gezellig in huis!”

Tijdens de lockdown bleef Kelly op kot met haar vriend en één andere student. “De negen anderen zijn naar huis gegaan”, vertelt ze. “Dat durfde ik niet omdat mijn moeder een zwakke gezondheid heeft en ik haar niet in gevaar wilde brengen. Maar eigenlijk was het best fijn. In plaats van uit te gaan genoten we op ons dakterras van een pintje. We keken samen naar het nieuws en bespraken dat dan. We waren onmiddellijk overtuigd van de maatregelen en hebben ons daar strikt aan gehouden. Wie denkt dat studenten zich laks gedragen vergist zich dus. Toch vind ik het raar mijn laatste bachelorjaar zo te beëindigen. Alles gebeurt nu digitaal. Daardoor hebben veel studenten een vals vakantiegevoel en is de motivatie om aan je bachelorproef te werken of te blokken soms zoek. Gelukkig bestaan er videocalls om elkaar moed in te spreken. Heel misschien komt er toch nog een echte proclamatie. Al zal dat dan met mondmasker en zonder familie zijn”.

Kelly ervaarde Leuven de voorbije maanden als een erg warme gemeenschap: “Met de quote ‘Even apart, altijd samen’ is de stad erin geslaagd de Leuvenaars te verbinden. Overal hing de poster voor het raam en dat creëerde een groot samenhorigheidsgevoel. Hoewel de straten leeg waren, voelde ik me nooit alleen. Wel heb ik schrik dat door corona onze omgangsvormen gaan veranderen. Dat we niet meer kussen of knuffelen omwille van het virus. Dat zou spijtig zijn want ik vind fysiek contact wel belangrijk. Ook ben ik benieuwd naar de heropening van de buurtcentra en hoe dat gaat verlopen. Ik sta alleszins te popelen om er terug aan de slag te gaan!”

Wil je meer info over de verhalen, neem dan contact op met [email protected] of via 016 27 22 44.